“Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik als 38-jarige vrijwilliger zou worden op Oncologie, had ik je echt niet geloofd. Ik vond ziekenhuizen altijd naar en eng en het zou wel de laatste plek zijn waar ik me als vrijwilliger zou willen inzetten, laat staan op Oncologie... Ik kreeg altijd kippenvel van het woord 'kanker' en diep van binnen was het mijn grootste angst dit ooit te krijgen.

Diagnose

Het was 12 oktober 2021 toen op dinsdagmiddag om 17.00 uur onze wereld op zijn kop kwam te staan. Mijn man en twee kinderen van toen 6 en 9 jaar hadden ineens een vrouw en mama met borstkanker. Zó heftig… We stapten in de achtbaan…. Vanaf de eerste week hebben we de zorg in Ziekenhuis Gelderse Vallei als heel erg fijn ervaren. Dat kwam niet alleen door de snelle diagnose en de korte wachttijden, maar ook door de enorm betrokken en bewogen chirurg en verpleegkundigen. We voelden ons echt gezien.

Dagbehandeling

Van tevoren kun je niet bedenken of inschatten hoe je gaat reageren als je zulk nieuws krijgt. Ik heb heel veel steun gehad aan mijn familie en geloof. Positief blijven en je overgeven… Bizar hoe dat lukte, als ik terugkijk. Na mijn operatie bleek dat ik toch aan de preventieve chemo moest. Waar de poli op de D-vleugel na anderhalve maand vertrouwd was gaan voelen, vond ik de dagbehandeling behoorlijk confronterend die eerste keer. Ziek en kaal worden… Gelukkig had ik via Toupim een eigen-haarband van mijn haar laten maken. En het wende toch. Ook op de dagbehandeling werken stuk voor stuk lieve schatten.

Kennismaking met Toon Hermans Huis

Toen was daar ergens in de winter een vriendelijke vrijwilliger die me wat te drinken aanbood tijdens een van mijn chemokuren. Ik was aangenaam verrast, omdat ik dit nog niet eerder had meegemaakt en vroeg hoe het zat. Zo werd me verteld over het vrijwilligerswerk op Oncologie via het Toon Hermans Huis. Ik wist het direct: dit ga ik ook doen! In de weken daarna waren er steeds vrijwilligers. Het was weer voor het eerst na lange tijd dat dit mogelijk was! Vervolgens kwam ik ook op de poli een vrijwilliger tegen. Ik vond het zó fijn dat iemand even oog voor me had en met een glimlach een kopje koffie aanbood, terwijl ik wachtte op mijn afspraak met de oncoloog. Het brak, voor mij, de toch gespannen sfeer die er altijd hangt. Hoe een klein gebaar zoveel kan doen… Al eerder hadden we met onze kinderen en de hulp van een beveiliger happy stones in de wachtkamer op de D-vleugel gelegd. Stiekem. Even die aandacht, die glimlach, een beetje positiviteit. Ik had de behoefte om iets terug te doen voor dit fijne ziekenhuis, waar iedereen zo goed voor mij was geweest. Daarnaast leek gastvrouw worden hier zo perfect bij te passen!

Een beetje warmte en licht

En nu zitten mijn behandelingen er alweer even op. 'Je moet weer gaan léven', zei m'n chirurg. Wonder boven wonder lukt dat met werken en ook bij het Toon Hermans Huis.  Ik ben met open armen ontvangen en had het geluk ook van het heerlijke diner, aangeboden door een dankbare patiënt, te mogen genieten om gelijk kennis te maken. Wat een warm, gastvrij, enthousiast stel mensen met stuk voor stuk zo'n groot hart. Ik heb de IPSO-cursus in Nijmegen gedaan, zodat ik niet tot het najaar hoefde te wachten om te kunnen starten. Daarna heb ik een keer meegelopen met Ton van Rijswijk, wat mij erg hielp in het ervaren wat dit werk inhoudt. Het was best spannend om er niet meer als patiënt te komen, maar in de rol van gastvrouw. Inmiddels heb ik een paar keer gewerkt en kan ik niet anders zeggen, dan dat ik jullie enthousiasme begrijp. Wat is het fijn en waardevol om dit mooie werk te mogen doen. Steeds ga ik met een vol hart naar huis …. Af en toe kan ik het niet laten om iets in de wachtkamer van de poli en op de dagbehandeling te zetten. Zelf kwam ik er eens een pot met chocolaatjes tegen met een lief berichtje. En een doos met kaarten. En een dagboekje om in te schrijven. En een enorme slinger met kleurplaten. Inspirerend en zo mooi! We maakten vervolgens een pot met houten hartjes, betekend door onze kinderen voor Valentijnsdag. En voor de zomer schreven en versierden een aantal van m'n leerlingen kleine kaartjes. 'Post voor u'. Ik werk als godsdienstig vormingsdocent op openbare basisscholen en vol enthousiasme gingen deze leerlingen uit groep 6,7 en 8 aan de slag. Hartverwarmend.

Met elkaar mogen we Oncologie met al zijn patiënten en naasten een beetje warmer en lichter maken. Daar draag ik van harte mijn steentje aan bij.”

Hartelijke groet,

Marloes Zeeman