Onze gasten hebben allemaal hun eigen reden om ons inloophuis te bezoeken. Ze zijn zelf ziek of ziek geweest. Hebben een partner, ouder, broer of zus met kanker of vinden het fijn om met lotgenoten te praten. Ze bezoeken een thema-avond, maken deel uit van ons koor of komen naar een creatieve workshop om even los te zijn van de dagelijkse zorgen rondom het ziek zijn. Saskia de Nijs is een van hen.  Wekelijks is zij in ons centrum te vinden. “Het is vooral de verbondenheid met lotgenoten die zo fijn is.”

Het is de zomer van 2014. Er staat een vakantie naar Drenthe gepland. En dan is er ineens een knobbel in haar borst. “Het zal wel een cyste zijn”, denkt Saskia nog.  “Voor mijn gemoedsrust ging ik toch maar even naar de huisarts en ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een punctie.” Dan komt op 11 juli hét bericht. “Het was de verjaardag van mijn man toen ik in het ziekenhuis de uitslag kreeg. Het was geen cyste, maar een snelgroeiende kwaadaardige tumor. Ik had borstkanker. De schrik zat er gelijk goed in.” De vakantie in Drenthe wordt onderbroken voor een operatie om de tumor te verwijderen. De operatie slaagt, maar  er zijn micro-uitzaaiingen in de poortwachterklier. Saskia krijgt preventief bestralingen, een chemokuur en immunotherapie. Eind 2016 is Saskia beter. Tot zover de feiten. Want wat gebeurde er ondertussen met Saskia? Hoe ging zij om met dit nieuws wat haar zo aan het schrikken had gemaakt? “De eerste nachten had ik slaappillen nodig om te kunnen slapen. Als je de behandelingen krijgt, onderga je ze gewoon. Ik zette de knop om. Het moest gebeuren. Ik wilde beter worden, dus ik ging ervoor”, vertelt Saskia. “In het ziekenhuis had ik van de  mamacare verpleegkundige een folder van het Toon Hermans Huis gekregen. Dat leek mij wel wat, maar ik vond het ook een grote stap. Ik weet nog dat ik tegen mijn zus zei: “Ik wil er eigenlijk  wel eens gaan kijken, zou je met mij mee willen gaan?”, en dat wilde ze. We gingen samen en we werden zo fijn opgevangen. Er werd naar mij geluisterd, met echte aandacht. Het was fijn om te kunnen vertellen wat mij was overkomen. Die middag werd er ook geschilderd. Dat had ik altijd al eens willen doen. De docent zei dat ik het gewoon moest proberen en toen ik ’s middags naar huis ging, besloot ik de week erna weer te gaan.”

De hulp van haar zus om de drempel over te stappen was niet meer nodig. Saskia ging zelf en bleef. En ging het een keertje niet omdat de chemo haar te zwaar was, dan werd er met haar meegeleefd. “Het lotgenotencontact, de herkenning, het aan een half woord genoeg hebben, dat sleept je door zo’n moeilijke periode heen. Die verbondenheid is fijn.”  Behoefte aan informatie had Saskia niet, die kreeg ze in het ziekenhuis. “Wat ik vooral wilde was afleiding en praten met lotgenoten.” Inmiddels is Saskia ook lid van ons Koor Zingen voor je Leven en doet zij regelmatig mee aan een workshop kleuren voor volwassenen, een middagje Diamond Painting en de spelletjesochtend. Tegen iedereen die nog twijfelt om de drempel over te stappen zou Saskia willen zeggen: “Gewoon doen! Neem iemand mee als je het zelf spannend vindt. Alle vrijwilligers zijn stuk voor stuk warme lieve mensen met een groot hart voor anderen. Het heeft mij heel goed gedaan.”